Dwoje niepodobnych

Kolejne nowe wydania "Małego Księcia" przygotowało dla czytelników Wydawnictwo IBIS  z Poznania. Otrzymaliśmy dwa, zupełnie inne, wydania tekstu w nowym przekładzie:

Antoine de Saint-Exupéry

Mały Książę

(Le Petit Prince)

tłumaczenie Anna Pikor-Półtorak

[ilustracje autora - brak informacji w książce]

Wydawnictwo IBIS, Poznań 2015

ISBN 978-83-7738-644-6 

Autorką tłumaczenia jest Anna Pikor-Półtorak. Tom, w twardej oprawie, zawiera kolorowe ilustracje autora, o czym ani słowem nie zająknął się wydawca - na odwrocie strony tytułowej widnieje tylko informacja o ilustracji autora na okładce. Jakość (ostrość i kontrast barwny) ilustracji nie jest najwyższa, być może z uwagi na jakość papieru, ale w zamian za to upiększono karty książki na dwa inne sposoby: krawędzie stron są cieniowane na niebiesko i numery stron umieszczono wewnątrz małych żółtych planet:

Pomysłowa jest także wyklejka okładki:

Druga książka, wydana nakładem tego samego wydawnictwa, wizualnie bardzo się różni - zarówno na zewnątrz (okładka), jak i w środku:

Antoine de Saint-Exupéry

Mały Książę

(Le Petit Prince)

tłumaczenie Anna Pikor-Półtorak

[ilustracje autora - brak informacji w książce] 
opracowanie: Agnieszka Nożyńska-Demianiuk

Wydawnictwo IBIS, Poznań 2015

seria Lektura z opracowaniem

ISBN 978-83-7738-643-9

W tej książce wszystko jest "mniejsze": mniejszy format, miękka okładka, mniejsze czarno-białe ilustracje. Żadnych wyklejek i żadnych ozdobników stron oczywiście nie ma. Okładka nie przypadła mi do gustu - nie wiem, co ma przedstawiać, poza tym lubię prostotę, a tutaj mamy nadmiar. Na końcu tomu zamieszczono opracowanie autorstwa Agnieszki Nożyńskiej-Demianiuk, w którym ciekawy jest szkic biograficzny. Za to gdy czytamy o samym utworze możemy się zirytować - kilka błędów, w tym błędna data pierwszego polskiego wydania książki czyli 1970r. (zgiń przepadnij, a kysz! a kysz! - wiadomo powszechnie, że był to rok 1947r.) i z kontekstu możemy wywnioskować, że w tym czasie pisarz był w złej kondycji fizycznej (de facto - prawda, ponieważ od 26 lat nie żył, ale nie to autorka miała na myśli). Poza tym wydawca zdaje się sam nie dbać o swoje dobro (albo kamuflować własne osiągnięcia z pewnych powodów), bowiem nigdzie nie zaznaczono, że jest to nowe tłumaczenie książki, nie znajdziemy też żadnych informacji o liczbie wszystkich polskich przekładów ani nawet nazwiska pierwszej tłumaczki. 

Na uznanie za to zasługują, zamieszczone w obu wydaniach, trzy przypisy: o błędzie w numerze gwiazdy 325, powielanym przez wydawców w postaci gwiazdy 3251, o franku francuskim oraz o pojawiających się po roku 1950 rozbieżnościach w ilości zachodów słońca (43 lub 44). O samym tłumaczeniu Anny Pikor-Półtorak więcej napiszę wkrótce.

Dwoje mało podobnych na wspólnym zdjęciu rodzinnym: